“Toen ik NEE tegen je zei, zei ik JA tegen mijzelf…”

Tijdens het schrijven van dit blog merkte ik dat ik er veel moeite mee had om mijn woorden en gevoelens op papier te zetten terwijl het mij normaal gesproken best gemakkelijk afgaat. De inspiratie was er wel en ik wist ook heel goed wat ik wilde vertellen, maar toch was er die drempel om het daadwerkelijk op papier te zetten. Daarom heb ik mijn laptop dichtgeklapt en ben even wat anders gaan doen en bij mijzelf te rade gegaan waarom ik deze drempel ervaarde. En kwam tot de conclusie dat het onderwerp, het NEE zeggen, zelfs na 12 jaar leven met een ernstige hartaandoening, nog steeds ontzettend gevoelig ligt. Sterker nog.. ik kan mij er op momenten nog steeds best schuldig over voelen om voor mijzelf te kiezen. Want ondanks dat ik het wel doe.. nee zeggen..  (simpelweg omdat het vaak geen keuze maar noodzaak is) geeft het vaak nog steeds best een botsing tussen verstand en gevoel. Keuzes maken Het leven met een chronische ziekte zoals in mijn geval een hartaandoening verandert veel in je leven. Veel mensen met een hart- of vaataandoening of andere (chronische) ziekte zullen dit ongetwijfeld herkennen. Het heeft invloed op de meest kleine dagelijkse dingen die voorheen zo ‘gewoon’ en vanzelfsprekend waren, maar die mij nu vaak ontzettend veel energie kosten. Energie waar ik maar een beperkte voorraad per dag van heb en dus echt in moet balansen en keuzes moet maken tussen de dingen die ik wil of moet doen.  En helaas betekent dat ook regelmatig ‘nee’ moeten zeggen tegen mensen. Of geplande dingen toch moeten afzeggen. Zelfs soms last-minute. Hoe zeer ik daar ook van baal. Nu ben ik ontzettend gezegend met veel lieve mensen om mij heen. Mijn familie en vriendinnen hebben hier gelukkig altijd alleen maar begrip voor en bieden ook regelmatig hun hulp aan om mij te ontlasten in dingen die mij veel energie vergen. Ik realiseer mij heel goed hoeveel mazzel ik heb deze mensen in mijn leven te hebben en neem dat ook niet als vanzelfsprekend. Het probleem zit hem meer in mijzelf.. in mijn eigen koppie. Want om hulp vragen vind ik moeilijk en daar zou ik ook pas als laatste optie gebruik van maken. Ik voel mij al snel bezwaard, maar het bevestigt ook mijn gevoel van zwak zijn, een soort falen misschien en ik wil ook graag de relatie met mijn vriendinnen houden als vriendschap, niet als zorgaanbieders. Al weet ik dat wanneer ze dit lezen tegen mij zullen zeggen; “Doe niet zo belachelijk Max!”   Ook wil ik ontzettend graag mijn onafhankelijkheid en zelfstandigheid houden. Dat is echt belangrijk voor mij. Gelukkig zijn er voor veel praktische zaken hele goede oplossingen zoals een hulp in de huishouding en het laten bezorgen van de boodschappen. Heerlijk!  Positieve ombuiging Maar ik blijf ook altijd in al het negatieve ook zoeken en kijken naar de positieve aspecten, want het is echt niet allemaal kommer en kwel. Dit is ook mijn kracht. Een soort overlevingsstrategie en die kijk op het geheel helpt me het te accepteren en het helpt me ook mij mentaal gezond te houden. Want ik realiseer mij ook dat mijn beperkingen en mijn situatie mij ook de mogelijkheid geven om voldoende mijn rust te nemen en te pakken en op momenten dat ik het nodig heb. Zoals soms een middagdutje te kunnen doen, geen wekker s’morgens hoef te zetten om op tijd op mijn werk te zijn en ik in de algemeenheid gewoon veel minder hoef en moet. Ook ervaar ik nu veel minder druk en stress  tov mijn ‘vorige leven’ en het ook de mogelijkheid biedt om juist nu de dingen te kunnen doen die ik graag wil doen. Die ik nog wél kan doen. (Mits de energievoorraad het toelaat natuurlijk) En hoewel ik uiteraard 10x liever gezond zou zijn, mijn energie en leven en de onbezorgdheid die ik voorheen had terug zou hebben, neem ik zoals gezegd het ook maar van die positieve dingen. Hart in Shape is daar een goed voorbeeld van. Eind 2019 heb ik helaas na een medische terugval mijn praktijk moeten sluiten. (Ik begeleidde mensen naar een gezond(er) eetpatroon en gewicht)  Dat besluit vond ik enorm zwaar. Maar mijn opleiding en kennis als voedingsdeskundige zijn natuurlijk niet verloren gegaan en met Hart in Shape hoop ik die kennis en ervaring te kunnen gebruiken om andere hart-en vaatpatiënten te adviseren over het belang van een gezonde leefstijl. En mijn eigen ervaringen te delen. Zonder een commercieel belang en puur vanuit het oogpunt om met het negatieve van mijn aandoening iets positiefs te kunnen betekenen voor andere hartpatiënten. Hier haal ik ontzettend veel voldoening uit. Er zit geen druk op en ik vind het ontzettend leuk om ermee bezig te zijn. Het geeft mij juist veel positieve energie! Kwetsbaarheid maakt je menselijker Maar toch… ondanks het feit dat ik weet dat een ziekte geen keuze is, maar iets dat je helaas overkomt, blijft het toch moeilijk om voor mijzelf te kiezen door soms ‘nee’ te moeten zeggen tegen. Ik vrees dat ik dat altijd een struikelblok zal blijven vinden. Waarschijnlijk is dit ook voor veel mensen heel herkenbaar. Je wilt graag sterk, vrolijk en energiek zijn voor de mensen om je heen. Niet ‘nee’ moeten zeggen tegen leuke afspraken of noodgedwongen op het laatste moment je vriendin moeten bellen om dat etentje of leuke koffie date, waar je ontzettend veel zin in had, te moeten verzetten. Als er voorheen wat leuks te beleven was, was ik er juist als de kippen bij. Ging graag uit, het liefst totdat het licht uitging. Dat is nu wel anders. Het komt helaas ook voor dat op het moment dat je een afspraak plande je je daarvoor fit genoeg voelde, maar op de dag zelf er helaas de energie voor mist. Of teveel andere bezigheden hebt die dag die je teveel energie hebben gekost.  Ik kan mij daar nog lang behoorlijk opgelaten en zelfs wat schuldig over blijven voelen. Zelfs na al die jaren nog. Het toont je kwetsbaarheid aan en soms misschien ook een bevestiging van falen, zwakte… En dat druist zó in tegen mijn karakter en kan daar soms nog echt een tijdje last van hebben. En daar ben ik vast niet de enige in. Het is gewoon hartstikke moeilijk je kwetsbaar op te stellen. Terwijl de mensen het bijna altijd begrijpen en er juist heel lief reageren. De meesten weten dat het geen kwestie is van niet willen maar gewoonweg niet kunnen. Maar het is en blijft een dingetje hoor. Ik had het gisteren met iemand over het schrijven van dit blog en de drempel die ik voelde om het op te schrijven en kreeg toen deze lieve en treffende reactie;  “ Het is mens eigen om sterk te willen zijn voor de buitenwereld, maar die kwetsbaarheid maakt je wel een echter mens” En zo is het ook! Jezelf sterker voordoen aan de buitenwereld dan je vaak echt bent, daar heb ik ook een handje van. Maar daarmee geef je anderen ook soms een beetje een te  vertekend beeld van de echte situatie. Zelfliefde Wat voor mij het beste werkt is alles te blijven relativeren. Ziek zijn is inderdaad geen keuze! Het overkomt je, of je nu wil of niet. En dat je daarom keuzes moet maken tussen wat je wel en niet meer kan is juist een teken van kracht. Van zelfliefde!  De onzekerheid of angst hoe mensen reageren op een ‘nee’ zit voor 90% in je eigen koppie. Want bijna altijd snappen die lieve mensen om je heen het heel erg goed en hebben ze het juist beste met je voor. Ik voel me niet zielig, ik bén ook niet zielig! Ik heb mijn ziekte geaccepteerd en geniet ook van de voordelen die het biedt want die zijn er ook. Alleen heb ik soms even de behoeft terug te kruipen in mijn eigen cocoon. En ook daar geniet ik vaak van. En daarom zeg ik steeds vaker (hoe moeilijk soms ook) juist JA tegen mijzelf!    Liefs Maxine    

Mijn blog -Een OFF day is ook oké lees je hier