patries
Aangemaakte forumantwoorden
-
Afgelopen jaar naar Australië gereisd en daar een 6 weekse rondreis in een camper gemaakt. Qua voorbereiding de dingen gedaan zoals hier al beschreven zijn. Daarnaast omdat mijn energie toen nog erg slecht was begeleiding gevraagd op schiphol. Vond ik erg lastig als 50 jarige. Echter racete ik met man en rolstoel door alle controles heen en had ik nog energie over. Had voor de zekerheid ook compressiekousen aangedaan om toch maar trombose te voorkomen bij zo’n lange vlucht. Voorafgaand aan de reis ook gekeken waar de grote ziekenhuizen lagen en waar we eventueel voor hulp terecht konden. Ook met de cardioloog doorgesproken wat ik kon doen bij klachten en welke medicatie ik eventueel op mocht hogen op eigen initiatief bij toenemende klachten.
Maar vooral heel erg genieten, ontspannen en op tijd rust nemen.
-
Als ik terugkijk denk ik dat ik 8 jaar geleden de eerste keer klachten heb gehad, daarna nog een keer 4 jaar geleden. Werd toen weggestuurd na onderzoek met medicatie voor een verhoogde bloeddruk. Ik was altijd al vermoeid en gooide dat op mijn schildklierklachten. Afgelopen september opgenomen met dezelfde klachten alleen deze keer waren mijn bloeduitslagen afwijkend. Een minoca infarct door coronaire vaatdysfunctie. Daar gestart met andere medicatie. Nu ik mezelf meer verdiep in coronaire vaatdysfunctie en zie wat de mogelijke risicofactoren zijn, dan had ik wel verwacht eerder een diagnose te krijgen. (schildklierproblemen, PCOS, hart/vaatziekten in familie, verhoogde bloeddruk). In dat opzicht (en dat klinkt misschien een beetje raar) ben ik blij dat mijn bloeduitslagen afwijkend waren waardoor er verder onderzoek plaatsvond. Ik denk dat ik anders opnieuw met een aanpassing van mijn bloeddruk medicatie naar huis gestuurd zou zijn.
-
Jouw verhaal is enorm herkenbaar. Ik dacht ook dat ik met medicijnen mijn ‘oude’ leven wel gelijk op zou kunnen pakken. Maar die eeuwige vermoeidheid is een verschrikking.
Ondertussen ben ik een half jaar verder ‘nog’ steeds op zoek naar mijn nieuwe normaal en dat is voor mij een enorme zoektocht. Ik wil nog graag een beetje van ‘mezelf’ proberen te behouden, mijn werk doen, sporten, huishouden en leuke dingen doen. Mijn werk is ondertussen mogelijk doordat ik de mogelijkheid krijg om in mijn pauze echt ‘uit’ te schakelen. Door dat op de helft van mijn werkdag te doen, kan ik mijn dag doorkomen en laad mijn ‘batterij’op. Als ik thuis kom neem ik ook standaard een half uur een rustmoment. Dat is dan op de bank en door een koptelefoon afgesloten van de rest van de wereld. Hierna kan ik de rest van de dag minder vermoeid doorkomen.
Sporten (krachttraining) doe ik op een laag pitje, daarnaast wandel ik iedere dag een half uurtje. Dit heb ik echt op moeten bouwen. Wat mij hielp was om iedere dag te wandelen en dan iedere keer 1 lantaarnpaal verder te lopen. Dit alles wel op een lager tempo dan ik voorheen had.
Ik ben me er steeds meer van bewust dat dit is, waar ik het mee moet doen. Het is zwaar, het is pittig, maar ik besef me ook dat er veel lotgenoten zijn die veel minder kunnen dan ik en meer van hun eigen leven hebben moeten opgeven. Dat maakt mij er ook bewuster van dat het de kleine dingen zijn die ik wel kan, meer zou moeten waarderen. Feit blijft; ik ben wel een stukje van mijn oude ‘snelle’ ik kwijt.
Wat ik je (en misschien ook wel mezelf
) mee wil geven; geef jezelf de tijd in je zoektocht naar jouw nieuwe normaal. Heel veel sterkte!
