M.J.
Aangemaakte forumantwoorden
-
Ik twijfelde of ik zou reageren. Je bent geneigd om een succesverhaal te schrijven. Bovendien identificeer ik mezelf niet echt met een werkende vrouw met een +16 uurs betaalde baan. Alhoewel ik wel een kleine massagepraktijk heb. Maar hierdoor heb ik de luxe om zoveel en zo weinig mogelijk klanten in te plannen als ik wil en aankan. De balans houd ik erin door naar mijn lichaam te luisteren. En niet teveel over de grens te gaan wanneer ik echt iets moet doorzetten. Dat lukt natuurlijk niet altijd, dus lig ik dan om 20.00 al op bed! Sinds februari ben ik gestart met Bio identieke Hormoontherapie BHT genaamd. Dat heeft mij enorm geholpen. Ik voel me ook weer wat energieker. Tussendoor sport ik 1 a 2x per week (ik maak er geen ding meer van: wanneer ik te moe ben ga ik niet) en probeer ook een aantal dagen bewust een wandeling te maken. Zo houd ik de balans erin! Hormonaal heb ik altijd weinig geschommeld, totdat de peri menopauze begon. Ik werd steeds vermoeider, apatisch dus nergens zin in, neerslachtiger, heel veel en erge opvliegers. De rest bespaar ik jullie, want het is duidelijk. Dus ik zou zeggen: wees niet bang, onderzoek dit en je zult lezen dat ook voor je hart dit een voordeel kan brengen.
-
Beste Michèle,
Ook ik heb ACM. Uitslag kreeg ik 4 jaar geleden. Onze kinderen zijn nu midden en eind 20 maar ik herinner me wel dat ik minder kon doen dan mijn hoofd eigenlijk van plan was. Dat frustreerde me enorm en soms voelde ik me hierdoor zwak en geen goede moeder, vrouw, huisvrouw. Ik had toen natuurlijk nog geen idee! Tegenover een ijverige, echte DOE man delfde ik het onderspit. Het heeft wat jaren gekost voordat ik mijn eigenwaarde hierin gevonden had. Mijn kwaliteiten zien en niet vergelijken met de ander. Maar nog steeds is het af en toe een tegenvaller. De Bètablokkers en ARB werken hieraan ook niet mee. En sinds 2 jaar krijg ik gelukkig! succesvolle therapie tegen apneu. Ik probeer nu maar te accepteren wat er is, het vechten ertegen kost ook energie! En in mijn achterhoofd weet ik dat het op een dag weer slechter kan worden. Dat het met jonge kinderen af en toe best lastig is, is zeker waar. En dan kies je goed: eerst je gezin en dan pas de rest. De goeie, juiste vrienden begrijpen het! Soms merk ik dat ik nog op zoek ben naar begrip, naar erkenning. Maar zoals het met ziektes gaat: mensen begrijpen je pas écht wanneer ze hetzelfde meemaken. Nu herstellende van een astma aanval, nooit eerder gehad. Word ook onderschat. Ik moet dan echt weer even mezelf vertellen dat het niet rot bedoeld is, mensen kunnen zich gewoon niet altijd inleven. Ik wens je sterkte en ga vooral voor je kinderen, zeg ook dat je moe bent, dat je je echt rot voelt dat je even/nu niks leuks kunt doen. Het lost niks op, maar je kan maar beter duidelijk zijn. Wees lief voor jezelf, we hebben hier niet om gevraagd! Later begrijpen ze het beter.
-
Bij mij is het vooral juist een suf, duf hoofd. Dus niet goed meer kunnen concentreren en me moe gaan voelen.