Aangemaakte forumantwoorden

  • Hoi Lilian,

    Ik werkte 4 dagen per week als HR manager. Tijdens mijn hartrevalidatie, gestart afgelopen januari, ben ik 50% gaan werken en dat doe ik nu helaas nog. De onvoorspelbaarheid vind ik erg lastig. Je kunt goede dagen hebben, maar gemiddeld 1 keer per week heb ik een heel heftige aanval bij het opstaan. De medicijnen maken me ook heel slaperig. Op volhardendheid lukt veel, maar daar betaal je ook de prijs weer voor. Ik ben gek op m’n werk, maar vind het ook lastig dat m’n team nu niet altijd op me kan rekenen. Ik hoop nog op een betere mix van medicatie!

  • Misschien nog een tip, ik heb een hartrevalidatie traject doorlopen bij het JBZ, onder begeleiding van fysiotherapeuten gespecialiseerd in coronaire vaatdisfunctie. Een deel was nog pilot, maar ik vond het heel waardevol, dus hoop dat ze het voort kunnen zetten. En dat is dus echt op andere wijze trainen, dan bij de ‘bekende’ hartaandoeningen.

  • Mijn eerste heftige aanval van coronair vaatspasme was 14 jaar geleden, ik zal het nooit vergeten, want was zwanger van mijn oudste zoon, belandde in het ziekenhuis, maar ze konden het niet duiden. Ik leerde ermee leven, maar de laatste jaren ging mijn conditie zo hard achteruit, dat ik het echt niet meer vertrouwde. Een half jaar geleden is de diagnose gesteld, dankzij een longarts en cardioloog die om een andere reden op mijn pad kwamen. Ze hebben gelukkig naar mij als mens geluisterd en vertrouwden op mijn intuïtie. Na eerst gedurende een jaar alle standaard testen doorlopen te hebben, kwam ik op de juiste plek terecht, het hartcentrum in Eindhoven, en daar werd met een coronaire functietest meteen helder wat er aan de hand was en kon een passende behandeling gestart worden.

    Ze waren daar verrast dat ik opgelucht was. Als je klachten jaren niet geduid worden, ondanks dat ze zichtbare impact hebben op je leven, ga je aan jezelf twijfelen. Dat bleek dus niet terecht. Sterker, het was een hele prestatie dat ik ondanks de impact alle ballen in de lucht hield.

    Wat heb ik hieruit geleerd: vertrouw altijd op je onderbuik en maak je klachten niet ‘klein’. En je moet natuurlijk ook geluk hebben dat de juiste mensen op je pad komen.