Ingrid
Aangemaakte forumantwoorden
-
Lieve Vismaya,
Allereerst wil ik zeggen dat ik enorm met je mee leef! Het is een soort rollercoaster geweest voor je, en nog. Zo’n dag als deze wil je niet meemaken. En dit had je je ook nooit kunnen voorstellen, wie denkt daar nou aan?
Ik zie dat de vrouwen die dit treft (SCAD’s en daarna – of daarvoor al – CVD en soortgelijke aandoeningen) allemaal hardwerkende, actieve vrouwen zijn die midden in het leven staan. Die zich ook helemaal niet kunnen voorstellen dat hun leven er heel anders uit gaat zien na deze diagnose (s). Ook met dit leven is de dag snel gevuld. Niet omdat je zoveel doet (in de ogen van de hardwerkende actieve vrouw die je ooit was), maar omdat de accu niet voller is.
Ik las een stukje op Linked In over het besef van een vrouw dat ze hartpatiënt is. Dat dit niet gebeurde in het ziekenhuis, na de diagnose, maar op een moment dat ze aan het wandelen was en reikte naar de nitrospray. Ze realiseerde zich dat dit nu haar realiteit was. Er is geen ontsnappen aan. En dat heeft veel consequenties. Ze had het over iemand die medicatie in de tas heeft, die het weer, de stress en de slaap in de gaten houdt. Iemand die plannen annuleert.
Ze had het niet over moeten stoppen met werken, want al het vorige was al heftig genoeg. Haar stukje raakte mij ook enorm, omdat ik het zo herken. De acceptatie is best heel moeilijk. Ook al zeg je tegen jezelf dat als er ergens een deur dicht gaat, er vast een andere deur weer open gaat.
Dat is rationeel denken, omdat je positief wilt zijn. Omdat je ook naar anderen toe niet steeds het ‘negatieve verhaal’ wilt vertellen. Je wilt sterk zijn, terwijl je je eigenlijk zwak voelt omdat je lichaam niet mee wil werken en wéér moet zeggen dat iets je niet lukt. Terwijl dat voorheen allemaal met groot gemak ging.
Ik ben zelf nog maar halverwege deze reis van acceptatie. Ik weet niet wat me allemaal nog te wachten staat. Qua werk vraag ik me ook ernstig af hoe dit moet.
Het bijzondere is dat op een moment dat ik me goed voel, ik denk dat ik ‘morgen weer kan werken’. Een uurtje later is die hoop de bodem ingeslagen.Het webinar helpt mij ook om te begrijpen, ik ben enorm gelukkig met de hartinshape community! Ik ben heel blij dat de dames zich hier zo hard voor maken, dank daarvoor!
Lieve Vismaya,
Ik heb het niet alleen tegen jou, ook tegen mezelf en vele anderen als ik zeg dat ik hoop dat je vrede kunt sluiten met het feit dat je deze aandoening hebt. Dat je kunt luisteren naar je hart en alles wat je lichaam je vertelt en dat je in de beperking die je hebt, toch het beste voor jezelf en je naasten eruit kunt halen.
Sterkte, deze dag! Een knuffel van Ingrid
-
Ik heb dat als heel zwaar ervaren, ik moet wel zeggen dat ik toen nog niet wist dat ik deze diagnose nog zou krijgen. Ik was herstellende van SCAD’s en werkte weer 32 uur, dat was zwaar. Ik heb me beter gemeld en ben toen tijdelijk 24 uur gaan werken, zodat ik energie kon gaan opdoen. In deze periode is de diagnose eindelijk gesteld, maar was ik zo moe van het werk dat ik niet meer in staat was om ook maar iets te doen naast het werk. Momenteel ben ik ziek thuis en ik hoop dat ik weer in staat zal zijn om weer te werken, echter: de accu is door dat doorzetten zo leeg geraakt dat dat nog wel even zal duren. Je raakt er aan gewend dat je je slecht voelt en achteraf gezien is dat niet goed.
-
Hoi Lilian, dat zou ik graag doen, echter: ik begrijp niet helemaal waar ik nu moet zijn…
