Muriël
Aangemaakte forumantwoorden
-
Bij mij energie verlies/ een vieze vermoeidheid. Pijn in rug en nek.
-
Hoi Carla, ik had ook erge hoofdpijn heb het 2 weken gebruikt en toen over gegaan op nifedipine dit gaat nu goed veel meer energie.
Groetjes Muriël
-
Mijn verhaal microvasculaire dysfunctie.
Hallo,
Ik ben 52 jaar, getrouwd en moeder van twee kinderen. In het dagelijks leven werk ik als kinderverpleegkundige in het ziekenhuis – een beroep waar ik veel voldoening uit haal, maar dat ook lichamelijk en mentaal veel vraagt.
Ruim twee jaar geleden begonnen mijn klachten: pijn op de borst, kortademigheid en een duidelijke afname in mijn inspanningsvermogen. Daarvoor was ik al lange tijd extreem moe en had ik vaak hartoverslagen. Ik dacht dat dit allemaal te maken had met onregelmatige diensten, de overgang en mijn drukke leven. Toch bleef het knagen, en uiteindelijk besloot ik naar de huisarts te gaan.
Ik werd doorgestuurd naar de cardioloog. Na diverse onderzoeken, waaronder een CT-scan van de hartvaten, bleek ik een hoge calciumscore te hebben, een stenose van minder dan 25% én een high risk plaque. De cardioloog die ik toen sprak, maakte zich er niet direct zorgen over, maar stuurde me wel door naar een collega met meer kennis van het vrouwenhart.
We startten met medicatie, en uiteindelijk volgde een hartkatheterisatie met coronaire functietest. Tijdens die test had ik heftige vaatspasmes in mijn arm – dat was ontzettend pijnlijk. De uitslag was “goed”: geen afwijkingen zichtbaar op dat moment. Toch kreeg ik afgelopen januari alsnog de diagnose minstens microvasculaire dysfunctie. Mijn cardioloog legde uit dat het mogelijk is dat dit bij een functietest niet zichtbaar wordt, ook al is het er wel. Het zijn moment opnames. Ik moet zeggen dat ik er nog niet veel lotgenoten erover heb gehoord of zij dit ook zo hebben ervaren.
Na de hartkatheterisatie heb ik helaas méér klachten gekregen dan ervoor, en ik heb het gevoel dat dat onderzoek mijn situatie verergerd heeft. Ik gebruik nu medicatie – de klachten zijn er nog, maar beter hanteerbaar. De extreme vermoeidheid is minder, maar ik moet wel goed luisteren naar mijn lichaam en mijn grenzen bewaken. Werken kost me veel energie. Gelukkig hoef ik geen nachtdiensten meer te draaien, maar ik merk dat mijn werk sowieso veel van me vraagt. Hier maak ik me wel zorgen over.
Ik heb altijd gezond geleefd nooit gerookt of gedronken, en heb goed voor mezelf gezorgd. Toch overkomt me dit. Het lastigste vind ik misschien nog wel de acceptatie – dat mijn leven veranderd is, en dat sommige dingen gewoon niet meer kunnen zoals voorheen. Ook merk ik dat mijn omgeving vaak niet begrijpt wat deze diagnose betekent. “Je ziet er toch goed uit?” hoor ik vaak. Maar vanbinnen is het een ander verhaal.
Ik deel mijn verhaal hier omdat ik hoop herkenning te vinden – en misschien ook anderen een beetje herkenning kan geven.
Groetjes Muriël Burghout
